O ile planowanie ułatwień dla kierowców samochodów, pojazdów komunikacji miejskiej, czy wreszcie coraz częściej – rowerzystów, wydaje się oczywiste, o tyle wciąż rzadko myśli się w ten sposób w odniesieniu do ruchu pieszego. Zmiana takiego myślenia pojawia się wtedy, gdy uświadomimy sobie, że osoby poruszające się pieszo stanowią prawie 100% uczestników ruchu. Każdy z nas, wybierając jakikolwiek środek transportu, musi do niego dojść na własnych nogach, aby móc z niego skorzystać. I to właśnie wygoda poruszania się pieszo stanowi w dużej mierze o jakości i łatwości poruszania się po mieście. Ruch pieszy w mieście wydaje się czymś tak naturalnym, że rzadko myślimy o nim w kontekście planowania polityki transportowej miasta.
Dla młodej i w pełni sprawnej osoby bariery urbanistyczno-architektoniczne nie muszą być problemem, co najwyżej niedogodnością. Jednak sytuacja wygląda inaczej dla osób starszych, niepełnosprawnych, czy dla rodziców z dzieckiem w wózku.

Zwykle nikt nie ma zastrzeżeń, co do działań takich jak obniżanie krawężników, instalacja wind dla niepełnosprawnych, czy budowa podjazdów dla wózków. Sprawa zaczyna się komplikować, kiedy mówimy o ograniczaniu ruchu samochodowego w mieście poprzez np. zamianę ulic w deptaki spacerowe, likwidację parkingów na chodnikach śródmiejskich czy o nowych naziemnych przejściach dla pieszych.

Projekt realizowany w ramach programu Obywatele dla Demokracji, finansowanego z Funduszy EOG